38 jaar geleden ging de telefoon

Het is een meisje en ze heet ILONA zei mijn vader tegen zijn moeder, mijn oma dus. 

Mijn oma die op dat moment een echte vrouwenrechtenstrijder is en voorzitter van de vrouwenbond, is dolgelukkig! “Op de internationale vrouwendag roept ze uit!! Daar word ik zo gelukkig van.”

Elk jaar nadien, tot een paar jaar geleden toen ze stierf – (ook op de internationale vrouwendag nota bene). Was dat het eerste wat ze zei als ik de telefoon opnam. 

Jij gaat net als je oma voor de rechten van vrouwen strijden! Misschien wel in de politiek of als journalist zei ze want je kan goed schrijven, je lijkt op je oma.
Welnee oma zei ik dan, dat wil ik helemaal niet. Ik wilde danseres en zangeres worden en was daar helemaal niet zo mee bezig.

Maar nu jaren later, heeft ze gelijk gekregen. Ik heb een hart voor vrouwen. En de rechten van vrouwen. 

Rechten in de zin van het juridische stuk (ik ben tenslotte niet voor niets jurist), maar ook rechten in de zin van het recht om er te zijn, het recht om te mogen LEVEN en gelukkig te zijn!

Ik was bang om alles te verliezen…

Zelf zat ik een aantal jaar geleden, in een ongelukkig huwelijk van 14 jaar, waarin drie kinderen geboren zijn en waarin ik mij niet gezien of gewaardeerd voelde. Ik probeerde vooral controle uit te oefenen op werk en studie en op mijn huishouden en de styling daarvan, maar van binnen was ik ongelukkig. En voelde ik me niet gezien.

Ik wist dat het huwelijk waar ik in zat niet goed was, en wilde ergens wel weg, maar ik durfde niet. Ik was bang om alles te verliezen en niet te weten wat ik ervoor terug zou krijgen. 

Toen ik namelijk 19 jaar oud was, verliet ik mijn ouderlijk huis in Noord-Holland, om in Zuid-Holland te gaan samenwonen met mijn nu ex-man, en ik had nog nooit daarvoor op mezelf gewoond.

Ook was door alle jarenlange spanningen, mijn gezondheid niet zo best en was ik doodsbang dat ik het allemaal niet kon alleen. Ik was mezelf gaan aanpassen in deze relatie en wist eigenlijk ook niet eens meer zo goed wie ik was, wat ik kon en wat mijn doelen waren in dit leven.

Ik stapte in de auto naar mijn vader in Noord-Holland. Volgens mij heb ik de hele weg voor me uit gestaard. 

Alles kwam langs. Waar ga ik wonen, Hoe moet het met de kinderen, Ik heb helemaal geen baan, Kan ik het wel alleen? Moet ik de kinderen straks missen?  Wat als ze geen eigen kamer hebben in het huis waar ik kom te wonen? Kunnen ze wel op dezelfde school blijven? 

En….

Blijf ik nu voor altijd alleen?

Ik praatte er die avond met mijn vader en broer over en kreeg allerlei adviezen. Ik wist dat wat ze zeiden waar was, maar het leek wel alsof mijn andere hersenhelft dit maar niet wilde accepteren. Ik liep verdoofd rond, alsof de hele wereld stil stond en had geen idee hoe ik die enorme berg moest beklimmen, om alles te regelen en ook nog overeind te blijven voor de kinderen.

Voor alles wat ik moest regelen moest ik wel weer ergens anders zijn. Terwijl mijn hoofd vol was, ik niet sliep en zelfs mijn wachtwoorden niet kon onthouden. Ik voelde me zo eenzaam en machteloos.

Zonder te slapen, solliciteerde ik op een baan, belde ik makelaars en regelde ik alles wat ik moest doen. 

Maar het was een eenzaam en uitputtend proces.

Tijdens de scheiding wist ik al..

Dit moet anders. Dit is niet te doen. 

Als ik hier zelf doorheen ben, ga ik vrouwen helpen om hier sterk doorheen te komen. 

Zonder dat ze bij tien verschillende loketten moeten zijn en zonder dat ze dit emotioneel allemaal alleen moeten meemaken. Voordat ik antwoord had op een simpele verduidelijkingsvraag van mijn advocaat was ik soms dagen verder. 

Ik wil mijn kennis en ervaring als vrouw, als coach, en jurist bundelen om mij sterk te maken voor deze vrouwen.

Zodat ze zich geliefd en gezien voelen en gedragen door deze heftige tijd.